Ik blader door mijn fotoalbum en onderzoek wie ik nu geworden ben. Ik realiseer me dat ik vaak vergeet te spelen, te tekenen, gek te doen, te zingen en gewoon te zijn. Ik maak me altijd zorgen: zorgen om geld, zorgen om veiligheid, zorgen om mijn geliefde en familie, zorgen om mijn eigen gezondheid, zorgen om de wereld, ja..hoeveel zorgen zijn er eigenlijk? Dit is niet echt bevorderlijk voor mijn eigen gezondheid en de vrede.
Ik creëer een soort gevangenis om mijn ziel heen. Ik ben bang om me te laten gaan, want ik ben gewend om me zorgen te maken, dus maak ik me vandaag maar weer eens zorgen. Het huis is vies, straks komen er muizen, en het stopcontactdoos hangt in de lucht voor de deur en de regen komt naar binnen, gevaarlijk....
Ik ben ongesteld en mijn buik doet zeer. Ik ben twee keer geopereerd, 1 keer voor een forse eileiderontsteking en de tweede keer voor een cysteverwijdering in mijn eierstok als gevolg van endometriose. Gisteren was ik voor controle bij de gynaecologe. Er was zich weeIr een cyste aan het vormen in mijn eierstok.
Ik loop na het bezoek rustig naar huis. Er komt een blije kat aangelopen, miauw, miauw, aai me, aai me..
Ach, ja natuurlijk aai ik je lieverd. Ik loop weg en ze/hij loopt nog even achter me aan. Ik lach. Er waren even geen zorgen.
Gisteren, vandaag en morgen heb ik besloten niet bij de pakken neer te zitten, maar er wat aan te doen. Wanneer heb ik het contact verbroken met mijn buik waarin al mijn vitale mooie organen zich bevinden?
In mijn buik hebben zich flink wat ontstekingsprocessen voorgedaan als gevolg van salmonella, paratyfus en pfeiffer. Nu werkt een geest die zich continu zorgen maakt er ook aan mee.
Ik was als kind erg verlegen. Op een gegeven moment sloop langzaam het belang van het uiterlijk in mijn systeem. Hoe denkt de ander over mij, oh, ik zie er niet uit! Ik begon me zorgen te maken!!! Dit werkt door in het lichaam. Ik begon krom te lopen, omdat ik borsten kreeg. Ik wilde ze niet. Door krom te lopen, zag je ze niet (dacht ik). Ik kreeg pukkeltjes, naar beneden kijken dan maar. Ondertussen maalde mijn geest wel door.
Ik ben nu 29 jaar. Een wens vanuit de diepste oceaan in mijn ziel is een kindje te mogen ontvangen in mijn buik van mij en mijn geliefde. Ik vraag ook aan mezelf: waarom eigenlijk?
Het antwoord zie en voel ik helder en duidelijk: ik hou van Johnito, met hem was ik, ben ik en zal ik ALTIJD zal zijn. Wat is er nu mooier dan een ziel te laten ontstaan die gemaakt is van onze liefde? Een kinderziel ontvangen is een goddelijk geschenk.
Ik kijk weer naar mijn eigen foto's en zie ook dat ik een kind ben en altijd wil blijven in de zin van spelen, tekenen, zingen, en vragen blijven stellen? Wat is dat? Wat betekent dit? Ik hou niet op met onderzoeken. Ik blijf in beweging, met het universum mee.
Ik lees mijn eigen geboortekaartje:
'de wereld is jouw huis, onze liefde is jouw thuis'
Dank je wel Papa en Mama!
2 comments:
Lieve Tessa,
Voor het eerst sinds een tijdje bekijk ik jouw weblog en ik ben blij verheugd, want er is weer wat veranderd! Je bent weer verder aan het schrijven, je leven aan het componeren.
Jouw bijzondere openheid, die je steeds zegt weg te stoppen achter peinzen, schaamte, je laat zoveel zien! Juist ook de voor jou mindere kanten. Terwijl dat je zo mooi maakt. Deed iedereen dat maar.
Het einde van dit stukje gaf mij kippenvel, want ik heb al mogen ervaren hoe bijzonder het is om een levend wezentje in de buik te hebben, een liefdeskind!
Het zij jullie van harte gegund!
Het zal je leven veranderen, doen opbloeien, nog zoveel meer meerwaarde geven.
Geniet Tessa, ook als het niet direct gebeurt. Geesteskinderen zijn ook erg belangrijk in het leven en in de wereld. En zo te zien hebben jullie al duizenden van die kleine lichtjes om en in jullie. Geniet daarvan!
Liefs en liefde voor altijd.
Blessed Be,
Marije
Dank je wel lieve Marije. Ik lees ook jouw weblog en ik vind het bijzonder dat jullie de stap hebben genomen jullie hart te volgen naar het nieuwe land in de zee. Gezegend zijn jullie. liefs Tessa
Post a Comment